2020 წელს მეორე მსოფლიო ომის დასრულებიდან 75 წელი გავიდა. ერთი შეხედვით, 75 წელი საკმარისი უნდა იყოს ისტორიული მოვლენის მეხსიერებაში ფიქსირებისთვის, მაგრამ პოსტ-საბჭოთა სივრცეში „დიდი სამამულო ომის“ თემა ყოველი 9 მაისის მოახლოებისას სხვადასხვა ფორმით ცოცხლდება. ცოცხლდება, როგორც ისტორიული ტრავმა და როგორც თანამედროვე კრემლის იარაღი ჰიბრიდულ ომში. პროპაგანდა კი ახლაც ისევე შერჩევითია ისტორიის მიმართ, როგორც საბჭოთა კავშირში.
1960-იან წლებში ჩამოყალიბდა სამამულო ომის ახალი დისკურსი, რომელიც საბჭოთა კავშირს ერთდროულად გერმანიის თავდასხმის მსხვერპლად და მსოფლიოს ნაციზმისგან მხსნელ მესიად წარმოაჩენდა. სამამულო ომის კულტის დასაწყისად პირობითად 1965 წლის 9 მაისის გრანდიოზული აღლუმი შეგვიძლია მივიჩნით. ამის შემდეგ გამარჯვების დღე მალევე გამოცხადდა დასვენების დღედ და ეროვნულ დღესასწაულად. 9 მაისის აღლუმებმა ჩაანაცვლეს მუშათა საერთაშორისო დღის და ოქტომბრის რევოლუციის სამხედრო აღლუმები. სამამულო ომის პატრიოტული დისკურსი სამოციანი წლებიდან საბოლოოდ ანაცვლებს კომუნისტურ იდეოლოგიას.
ომი იქცა "წმინდა" მოვლენად - რელიგიურ რანგში აყვანილ კულტად, რაც ისტორიის შერჩევითად ხსოვნასაც გულისხმობდა. ამის საუკეთესო მაგალითი მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტის და 1939-1941 წლების მიჩქმალვაა.